عنایت اله بخارایی درباره اهدای مدال و تجهیزات خود به موزه ملی ورزش المپیک و پارالمپیک و در حاشیه این مراسم، گفت: امروز خوشحال هستم که تجهیزات و مدال خود را به این موزه تقدیم می‌کنم. وسایلی که چند سالی بود استفاده نمی‌کردم و امروز با اهدای تجهیزات دوباره خاطرات آن زمان برای من تکرار شد.
عنایت‌اله بخارایی درباره اهدای مدال و تجهیزات خود به موزه ملی ورزش المپیک و پارالمپیک و در حاشیه این مراسم، گفت: امروز خوشحال هستم که تجهیزات و مدال خود را به این موزه تقدیم می‌کنم. وسایلی که چند سالی بود استفاده نمی‌کردم و امروز با اهدای تجهیزات دوباره خاطرات آن زمان برای من تکرار شد.
وی ادامه داد: من نزدیک به ۱۶ سال عضو پارالمپیک بودم و در طی این مدت سختی‌های زیادی را پشت سر گذاشتم و این سختی‌ها همراه با تلخی‌ها و شادی‌های زیادی بود. من اولین مدال خود را در سال ۱۹۹۶ آتلانتا کسب کردم و در حالی که از تجهیزات خوبی برخوردار نبودم و برای اولین بار در این تورنمنت شرکت می‌کردم، با سه ورزشکار راهی آتلانتا شدیم. در آن زمان یوسف آجرلو که مربیگری تیم ما را بر عهده داشت به دلیل ندادن ویزا به همراه تیم نتوانست حضور داشته باشد، در نتیجه ما بدون مربی و با سیدمیر باقری که کار چک تجهیزات ما را بر عهده داشت به آتلانتا رفتیم.
پیشکسوت رشته تیراندازی گفت: در آن زمان من توانستم از ۶۰۰ رکورد، رکورد ۶۰۰ را به ثبت برسانم و جزو سه نفر برتر به فینال راه پیدا کردم و به مدال طلا دست یافتم. چیزی که برای من جالب بود چون تصور کسب مدال در این مسابقات را نداشتیم هیچ عکاس و فیلمبرداری به همراه تیم نبود که از مدال طلای من عکس بگیرد و من هیچ عکس و فیلمی از مدال طلای اول خود در آتلانتا ندارم.
بخارایی در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود، خاطرنشان کرد: من از سن ۱۸ سالگی به جنگ رفتم و خوشحالم که اعضای بدن خود را در راه دفاع کشورم از دست دادم. امروز بسیار خوشحالم که با حضور در عرصه ورزش و کسب مدال پرچم کشورم را در میادین بین‌المللی به اهتزاز در آوردم.