مورخ 20 خرداد 1393: باتشکر از رئیس جلسه و نیز روز به خیر به همگی، من زهرا نعمتی اولین زن ایرانی هستم که به مدال طلای پارالمپیک دست یافته و خوشحالم در کنار شما هستم.
ورزش معلولین در ایران همراه با جنگ تحمیلی پا گرفته و تا به امروز پیشرفت های چشمگیری داشته است.
حدود ده سال قبل بر اثر حادثه ای ناخوشایند با تمام موفقیت هایم در تکواندو خداحافظی کرده و با ضایعه نخاعی به ورزش تیروکمان وارد شدم. دین اسلام، فرهنگ ایرانی و حمایت والدینم به من یاد داده ناامیدی در زندگی جایی ندارد. بنابراین در سایه پیشرفت جنبش پارالمپیک در ایران, فعالیت های ورزشی خود را این بار در ورزش معلولین, در تیروکمان, آغاز کردم. تیروکمان کمک کرد توانایی های من دیده شود و نه ناتوانی هایم.
ما این جا گرد هم آمده ایم تا راه های تحقق حقوق معلولین در کنوانسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد را به بحث و بررسی بگذاریم. به عبارتی دیگر چگونه می توان دنیایی واقعی از توانمندی ها, استقلال, یکسان سازی, ورود به اجتماع, احترام متقابل و به دور از تبعیضات ساخت.
من باور دارم ورزش چه در سطح مبتدی و چه در سطح حرفه ای, ابزاری سهل الوصول و قدرتمند برای ورود معلولین به اجتماع است. ورزش از دو سوی به فرد معلول کمک می کند: از یک سوی باور و نگاه مردم عادی به معلولیت را تغییر می دهد و از سویی دیگر باور و نگاه معلول به خودش را. این تاثیر درونی و بیرونی, انزوای فرد معلول را به شدت کاهش داده و او را به زندگی اجتماعی می کشاند. خودباوری, مهارت و سطح معلومات فرد معلول را افزایش داده و حتی او را قادر می سازد نه تنها از خودش بلکه از دیگران حمایت کند.
کودکان باید از زمان ورود به مدرسه با ورزش معلولین آشنا شوند و سیستم آموزشی باید به گونه ای باشد که تا حد امکان کودکان معلول در فعالیت های ورزشی مدرسه شرکت داشته باشند و بدینوسیله بتوانند استعدادها و مهارت های خود را به منصه ظهور برسانند. همچنین از طریق ورزش دانش آموزان معلول و غیر معلول می توانند در سطحی یکسان به بازی و تفریح پرداخته و فضایی مثبت از توانایی های فرد معلول به وجود می آید که در ادامه زندگی او تاثیری به سزا دارد.
از طرفی دیگر من بر این اعتقاد هستم که ورزش ملجا خودباوری, خوداستقلالی و توانمندسازی در زنان و دختران معلول است. زنان معلول از دو جهت مورد تبعیض قرار می گیرند: یکی جنسیت ایشان و دیگری معلولیت ایشان. همانطور که می دانید، تعداد زنان و دختران معلول فعال در ورزش معلولین بسیار اندک است. متاسفانه هنوز در برخی نقاط جهان این تصور وجود دارد که زن حق حضور در اجتماع را ندارد. ما مخالف این باور هستیم. در ایران هر سال در روز بزرگداشت پارالمپیک حدود سی هزار معلول که نیمی از آنان را بانوان تشکیل می دهند با رشته های مختلف ورزش معلولین و چالش های آن آشنا می شوند. چاشها و موانعی مانند دسترسی به اماکن. آیا اماکن ورزشی بهینه سازی شده اند؟ وضع حمل و نقل شهری چگونه است؟ حتی گاهی موانع فرهنگی, اقتصادی, سیاسی و فقدان زیرساخت های توسعه ای موانعی برای حضور معلولان در اماکن ورزشی هستند. بنابراین پیشنهاد می گردد مسئله توسعه جهانی برای معلولین باید به عنوان یکی از اولویت ها در برنامه توسعه ای هزاره، در سال 2015 میلادی مد نظر قرار گیرد تا در سال 2030 شاهد توسعه کلیه کشورها در زمینه بهینه سازی برای معلولین باشیم.
همچنین پیشنهاد می گردد مقوله اشتغال و برخورداری یکسان آن برای زنان و مردان معلول مورد توجه خاص قرار گیرد تا مبحث فقر در این قشر جامعه به کلی محو گردد.
من فکر می کنم تحقق حقوق معلولین باید تبدیل به دغدغه ای ملی برای مردم و دولت شده و باید در برنامه های توسعه ای ورزش همگانی, جایگاهی مخصوص برای افراد معلول تعبیه گردد.
ما آمده ایم تا پلی باشیم میان آن چه باید باشد و آن چه هست. بیایید با هم دنیایی خالی از موانع بسازیم, دنیایی مملو از درک متقابل و صلح و آرامش برای همه معلولان.
متشکرم.