در آستانه میلاد مبارک امام علی (ع) و روز پدر، ملی‌پوش پاراوزنه‌برداری کشورمان از قهرمانی، اتفاقات خوشایند اخیر زندگی و آنچه پشت سر گذاشته می‌گوید.
به گزارش روابط عمومی کمیته ملی پارالمپیک، امروز چهارشنبه ۴ بهمن ماه، در آستانه ولادت با سعادت حضرت علی (ع) و روز پدر، علی‌اکبر غریب‌شاهی ملی‌پوش پرافتخار تیم پاراوزنه‌برداری کشورمان از زندگی ورزشی، فراز و نشیب‌های آن و نخستین تجربه‌های پدرانه خود روایت کرده است.
گفت‌وگو- عشق به کوه‌نوردی و فوتبال را در ٢٠ سالگی، با یک حادثه، به تلخی فراموش کنی. از اجتماع به کنج انزوا بگریزی... شش سال بگذرد تا با ویلچر بیرون بزنی و عاقبت، شور زندگی را در جمع ورزشکاران جانباز پیدا کنی و زندگی از هر چیز دیگری برای تو قوی‌تر بشود. آن‌قدر که بزرگ‌ترین غم‌ها را با سنگین‌ترین وزنه‌های دنیا مهار کنی. امیدواری را با قلبت یاد بگیری و رفت و برگشت‌‌ها و خط خوردن‌ها از فهرست تیم ملی ناامیدت نکند... در ۳۹ سالگی و صحنه تفلیس ٢٠٢١، برای اولین بار قهرمان جهان بشوی و بعد از آن، قهرمانی و رکوردشکنی بشود کسب و کار تو.
در دوبی ۲۰۲۳ از عنوان‌ات دفاع کنی و ۱۴۰۲ مبارک‌ترین سالی بشود که همه روزهای آن برای تو همایون است با دومین قهرمانی جهان، یک طلا و رکورد پاراآسیایی را به کارنامه‌ات اضافه کنی و در فرودگاه شلوغِ نهم آبان، بشوی شادترین پدر بی‌تاب دنیا و بالاخره همایون ۱۱ روزه را برای اولین بار در آغوش بکشی.
در غیاب «زنده‌یاد سیامند رحمان» و رکوردشکنی‌های او در فوق سنگین، علی‌اکبر غریب‌شاهی با قهرمانی جهان و رکوردشکنی روح تازه‌ای به پاراوزنه‌برداری سنگین‌وزن ایران بخشیده است. غریب‌شاهی که به تازگی پدر شده و حالا در ۴۱ سالگی در مسیر کسب سهمیه پاریس ۲۰۲۴ قرار دارد.
** آقای غریب‌شاهی برای اولین بار، می‌بایست پیشاپیش روز پدر را به شما تبریک بگوییم. به نظر می‌رسد ١۴٠٢، سال خوب شماست؛ کسب عنوان‌های قهرمانی جهان، آسیا و مهم‌تر از همه تولد اولین فرزند.
خیلی ممنونم. همان‌طور که اشاره کردید سالی ویژه، همراه با تجربه‌‌هایی شیرین است. تولد اولین فرزند اتفاق بی‌نظیری برای من و همسرم بود. همایون، یکی از ارزشمندترین هدیه‌‌های زندگی ماست و خدا را شکر می‌کنیم.
** ظاهرا زمان تولد فرزندتان در هانگژو بودید.
بله من در آن دوران نتوانستم همراه خانواده‌ام باشم. تمرینات و اردوهای طولانی مدت و بعد هم اعزام. همایون ٢٩ مهر در شیراز به دنیا آمد و من ششم آبان روی صحنه هانگژو وزنه زدم.
**در آن روزها و پشت صحنه مسابقه چقدر به او فکر می‌کردید؟
تقریبا تمام لحظات به او و فاصله‌ای که داشتیم فکر می‌کردم. من بعد از قهرمانی جهان دوبی آسیب دیدم و ۲۰ روز پیش ازهانگژو بیمار شدم. اما یکی از بزرگ‌ترین انگیزه‌های من تولد همایون بود. آن روزها، در هر فرصتی، به عکس‌هایی که بعد از تولدش می‌فرستادند نگاه می‌کردم. مدام گوشه ذهنم بود، نه فقط در دهکده، تمرینات یا پشت صحنه روز مسابقه، حتی روی صحنه هم.
** روی صحنه چه اتفاقی افتاد؟
کار گره خورد. حرکت اول وزنه ٢۴٣ کیلویی را مهار کردم. وزنه ٢۴٧ پذیرفته نشد و کار مدال طلا کشید به حرکت سوم. استرس داشتم. وقتی برای حرکت آخر روی صحنه رفتم، به خودم گفتم من فقط به طلای این بازی‌ها نیاز دارم. از خدا خواستم شرمنده مردم و پسرم نشوم. دوست داشتم بعد از نقره جاکارتا و یک نقره و دو قهرمانی جهان، در آینده به پسرم طلای هانگژو را نشان بدهم. به لطف خدا وزنه ٢۵١ کیلوگرمی مهار و رکورد بازی‌های پاراآسیایی به نام ایران ثبت شد.
**دوست دارید پسرتان راه پدر را ادامه دهد و وزنه‌بردار شود؟
بله دوست دارم در مسیر ورزش قدم بردارد. (با خنده) گاهی در گوشش زمزمه می‌کنم پسرم وزنه‌بردار می‌شود. اما در نهایت انتخاب و علاقه او مهم است و من نقش حامی را دارم.
**چه کسانی زندگی و ورزش حرفه‌ای شما نقش پررنگ‌تری داشته‌اند؟
خانواده‌ام و زنده‌یاد بهمن گلبارنژاد و حسین توکلی. گلبارنژاد اولین مربی‌ام بود و در روزهایی که کسی من را باور نمی‌کرد، می‌گفت: «از حالا روزی را می‌بینم که قهرمان جهان می‌شوی». روحش شاد گرچه قهرمانی‌ام را ندید اما من همیشه به یادش هستم. حضور آقای توکلی به عنوان سرمربی تیم ملی هم از نظر روانی، هم تکنیکی خیلی برای من تأثیرگذار بود.
** فراز و نشیب‌های بسیاری را پشت سر گذاشتید، از حادثه و معلولیت تا ورود به ورزش قهرمانی و تحمل مصائب آن... حالا تصورت از احوال پدر و نقش او چیست؟
نقش پدر در زندگی غیرقابل انکار است. من امروز بهتر درک می‌کنم که مرحوم پدرم چه رنجی را تحمل کرده است. در یکی از مسابقات قهرمانی کشور، پدرم از طریق پخش زنده تلویزیونی رقابتم را دنبال می‌کرد و به‌قدری هیجان و نگرانی داشت که سکته خفیفی کرد و راهی بیمارستان شد.
** شما در اردوهای ریو و توکیو حضور داشتید و با وجود نقره جاکارتا و نایب قهرمانی ۲۰۱۹ جهان، از فهرست پارالمپیک توکیو حذف شدید و حالا در مسیر کسب سهمیه پاریس ٢٠٢۴ قرار دارید. از برنامه و آرزوهای‌تان برای اولین تجربه پارالمپیکی بگویید.
بله من در گذشته با دلایل مختلفی فرصت حضور در پارالمپیک را از دادم. اما هیچ‌وقت امیدم را به قهرمانی و رکوردشکنی از دست ندادم. حالا هدفم ادامه موفقیت در پاریس است. یک هفته بعد از هانگژو تمریناتم را منظم دنبال کرده‌ام و آرزوی من کسب طلا و رکوردشکنی در اولین پارالمپیکی‌ست که وزنه می‌زنم.
منبع: روزنامه جام‌جم